صندلی آخر

ته اتوبوس

آن صندلی آخر

کنار ِ شیشه

بهترین جای دنیاست!

برای آنکه مچاله شوی در خودت!

سرت را بچسبانی به شیشه

و زل بزنی به یک جای دور!

و فکر کنی به چیزهایی که دوست داری..

و فکر کنی به خاطراتی که آزارت می دهد..

نه از آن جهت که آن خاطرات را دوست نداری

که از شدت علاقه ات به روزهای زیبای گذشته ات

و تکرار نشدن بهترین های گذشته ات

و گاهی چشم هایت خیس شود

از حضور ِ پر رنگ یک خیال!

و یادت برود مقصدت کجاست!

و دلت بخواهد که دنیا به اندازه ی ِ

همین گوشه اتوبوس کوچک شود..

و دنج و تنها..

و آه بکشی از یاداوری ِ عاشقانه هایت

شیشه بخار بگیرد

و تو با انگشت بنویسی "آینده"

و دلت بگیرد از تصورش...

آینده ی ِ بدون تحقق یک رویا ی شیرین ِ همیشه همراهت

چشم هایت را ببندی

و تا آخرین ایستگاه در خودت گریه کنی